Gazeta Stołeczna po raz kolejny zajęła się nowymi standardami organizacji warszawskich przedszkoli. Zachęcamy do lektury artykułu Małgorzaty Zubik Cięcia w przedszkolach: oszczędność czy konieczność?

W artykule wiceprezydent Włodzimierz Paszyński zapewnia, że żadne dziecko z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego nie zostanie bez pomocy. (...) dyrektorki muszą włożyć więcej wysiłku w zorganizowanie pracy. Spróbować połączyć dzieci w grupy na terapii. Nie będą natomiast musiały o nic się prosić. Burmistrzowie dzielnic znają dobrze sytuację poszczególnych placówek. Wystarczy, że dyrektor uzasadni potrzebę dodatkowych godzin.
Niestety dla budżetu miasta Warszawy, większość dzieci potrzebuje wsparcia indywidualnego. Grupa terapia integracji sensorycznej czy logopedyczna nie mają sensu. Na papierze będą zaspokojeniem specjalnych potrzeb edukacyjnych dzieci, ale czy będą faktyczną pomocą?

Poniżej zamieszczamy komentarz dr Pawła Kubickiego:

To nie jest racjonalizacja wydatków, ale generowanie kosztów. Racjonalizacja wydatków występuje, gdy za mniejsze kwoty osiągamy podobny skutek. W przypadku dzieci z niepełnosprawnościami, którym „zracjonalizuje" się godziny wsparcia nie ma o tym mowy. Władze Warszawy patrzą na budżet w najprymitywniejszy możliwy sposób, a większa efektywność, to dla nich tylko mniej wydanych środków na daną pozycję w budżecie.

Z perspektywy budżetu zadaniowego i jakiejkolwiek sensownej ekonomii patrzy się jeszcze na stopień osiągnięcia celu, jak i koszty zaniechania działań. Wydatkowanie o 20% mniej pieniędzy rzadko kiedy oznacza utrzymanie tych samych efektów, nie musi także oznaczać efektów mniejszych o 20%, może oznaczać efekty zerowe, przy ciągłym wydatkowaniu 80% kwoty! Jeśli celem ma być wsparcie dziecka to papierowe zapisanie, że będzie miało jedną godzinę zajęć specjalistycznych w tygodniu i podzielenie tej godziny na 15-minutowe kawałki, bądź realizacja zajęć w formie grupowej  jest wyrzucaniem tych pieniędzy w błoto. Bo choć mnóstwo specjalistów spędzi z dziećmi jeszcze więcej roboczogodzin to osiągnie bardzo małe efekty, a w niektórych przypadkach doprowadzi do cofnięcia się w rozwoju dziecka.

Koszty zaniechania nie są widoczne w perspektywie jednorocznej, bo są odłożone w czasie, ale mogą się ciągnąć nawet do końca życia dziecka i jego opiekunów. Część wydatków wprawdzie zniknie z budżetu edukacji i będzie postrzeganych jako oszczędność, ale pojawi się w dzielnicowych wydatkach na pomoc społeczną, gdzie wygeneruje dodatkowy koszt. To co najwygodniejsze z perspektywy władz miasta, to przerzucenie części kosztów na budżet państwa, przykładowo w postaci świadczeń pielęgnacyjnych, ale też zwiększonych wydatków na służbę zdrowia i rehabilitację. Warto jednak pamiętać, że budżet państwa to są nasze podatki. Największą część kosztów zaniechania i tak poniosą rodziny uczniów z niepełnosprawnościami. Ich stracony czas, poświęcony na zapewnienie na mieście terapii oraz możliwa utrata perspektyw na względną samodzielność dziecka, choć nie są pozycją w budżecie Warszawy na rok 2013/2014 to dają się przeliczyć na pieniądze.

Podsumowując wypowiedź prezydenta Paszyńskiego, który porównał sytuację budżetu Warszawy, do osoby która miała 1000 zł w portfelu, a teraz ma 900 zł i musi oszczędzać. W pełni się zgadzam, że musi. Jednak niech oszczędza racjonalnie i tam, gdzie cięcie wydatków nie spowoduje, że za kilka lat zamiast wydawać 1000 zł będzie musiała wydawać 1100, bo o tyle wzrosną wydatki z powodu pozornej racjonalizacji i po uwzględnieniu kosztów zaniechania. To nie jest racjonalizacja, tylko głupota.